Egyptische teenprothese
De speelfilm Monthy Python and the Holy Grail uit 1975 bevat een hilarische scene die u zich misschien nog wel herinnert. Terwijl koning Arthur het land doorkruist op zoek naar ridders die zich bij hem willen aansluiten, wordt hij in een bos tegengehouden door een weerbarstige vechtersbaas. Er ontstaat een gevecht waarbij koning Arthur zijn tegenstander steeds verder verminkt. Terwijl de ledematen door de lucht vliegen, reageert de ridder telkens met de typische Britse stiff upper lip: ‘het is maar een schrammetje’, ‘het betreft slechts een vleeswond’, enzovoort. Zelfs als hij compleet gemutileerd op de grond ligt, wil hij niet van ophouden weten. Met de licht overslaande stem van John Cleese roept hij: ‘kom terug, dan bijt ik je benen eraf!’
“Oh, It’s only a flesh wound!”
Recentelijk moest ik aan deze scene denken bij het lezen van een fascinerend onderzoek over protheses uit het verre verleden. Door de eeuwen heen heeft de mens altijd al te maken gehad met het verlies van ledematen. De mens zou de mens niet zijn als hij niet probeerde hier creatieve oplossingen voor te bedenken, in de vorm van substituten die op het verloren geraakte origineel lijken.
Veel moderne propthesebehandelingen vinden hun oorsprong in de Eerste Wereldoorlog
Een beroemd voorbeeld hiervan is de Romeinse generaal Marcus Sergius. Deze vuurvreter verloor zijn rechterhand tijdens een veldtocht tegen de grote Carthaagse veldheer Hannibal, aan het eind van de derde eeuw v.Chr. Hij liet daarop een ijzeren prothetische hand maken, om daarna weer stoer door te vechten. Met zijn nieuwe ijzeren vuist behaalde hij de ene overwinning na de andere.
Romeinse munt viert het krijgssucces van Marcus Sergius
Toch was Marcus Sergius niet de eerste man in de geschiedenis met een goed functionerende prothese. In het oude Egypte kwamen dergelijke substituten ook al veel voor. Een indrukwekkend voorbeeld stamt uit een graf nabij het Egyptische Luxor. Het is een levensechte teenprothese, gemaakt van hout. Met leer werd de teen vastgezet aan de voet en wel zo dat die niet schuurde met het desbetreffende voetwortelbeentje van de eigenaresse. Zij was een vijftig- tot zestigjarige priesterdochter die aan diabetes leed — een ziekte die mogelijk de reden was waarom haar teen ooit werd geamputeerd.
Reconstructie Egyptische teenprothese
Vrijwilligers uit onze tijd die ook een teen misten, onderwierpen de Egyptische prothese aan een test met behulp van een replica. Wat bleek? Het lopen met de oud-Egyptische prothese verliep bijna net zo soepel als met een echte teen. Bovendien zat de prothese comfortabel en verminderde die de druk op de voetzool. Dat is een prestatie van formaat, zeker als je je bedenkt dat een goed functionerende grote teen tot wel 40% van het lichaamsgewicht moet kunnen opvangen om een gebalanceerde stap naar voren te kunnen nemen.
De beroemde scene uit Monty Python and The Holy Grail:
The post De vrouw met de houten teen appeared first on Leonard Victor Rutgers.